niedziela, 19 lutego 2012

Herbata

Herbata to napar przyrządzony z liści i pąków grupy roślin rodzaju camellia. Tą nazwą określa się również napary z innych ziół, dlatego istnieją określenia: herbata rumiankowa, Rooibos, z suszu owocowego i paragwajska.

Kwiat kwitnącej herbaty.

Rodzaje herbat:

  • Herbata czarna
Czarna herbata działa pobudzająco. Hamuje rozwój bakterii w układzie pokarmowym i pobudza go do wydzielenia soków trawiennych. Obniża ciśnienie. Wzmacnia naczynia krwionośne oraz chroni zęby przed próchnicą. 

  • Herbata zielona
Zielona herbata jest dużo bardziej delikatna w smaku niż czarna. Krótkie parzenie jej daje efekt pobudzający i orzeźwiający, natomiast dłuższe ma działanie relaksacyjne. Jest bogata w witaminy C, E, B oraz sole mineralne. Przyspiesza odchudzanie, ponieważ wspomaga i przyśpiesza metabolizm.

  • Herbata  biała
Biała herbata jest zbierana tylko na wiosnę. Produkuje się ją w Chinach. Ma odcień lekko srebrnawy, a po zaparzeniu słomkowy. Zawiera bardzo dużo witaminy C oraz kofeiny.

  • Herbata żółta
Żółta herbata ma kolor zielonkawo-żółty. Podobno była serwowana na Dworze Cesarskim. Jest uważana za jedną z najszlachetniejszych. 

  • Herbata czerwona (pu-erh)
Pochodzi z prowincji Yunnan w południowych Chinach. Jej charakterystyczne cechy to silny zapach i smak. W czasach dynastii Tang picie jej było wielkim przywilejem, na który pozwolić sobie mógł tylko cesarz, z uwagi na lecznicze właściwości, które posiada. Obniża poziom cholesterolu i poprawia krążenie. Zawiera znaczne ilości białka. Poprawia pamięć, koncentrację i nastrój. Wzmacnia cały organizm.

  • Herbata niebieska (oolong lub Wulong, czyli "Czarny smok")
Produkowana jest w Chinach i Tajwanie.

  • Herbaty prasowane
Znane są od czasów panowania chińskiej dynastii Tang. Wytwarzano je wtedy w formie twardych kulek, wystawiając liście pod działanie pary, następnie prasując. W takiej formie dotarła do Japonii.



Jedna z legend głosi, że początki herbaty były już w 2737 roku p.n.e. w którym cesarz - Shennong - zaparzył pierwszy napar z liści. Jednak najwcześniejsze zapiski na ten temat pochodzą z X w. p.n.e.

Około 803 roku Dengyō Daishi przywiózł z Chin pierwszy krzew herbaciany do Japonii. Później rozpoczęto tam jego uprawę. Jednak w obydwu krajach kultura picia tego napoju przyjęła zupełnie inną postać. 
W Monoglii pojawiła się w XVI wieku n.e. a rozpowszechniła pięć wieków później. W Tybecie była od 620 roku n.e. i stała się tam szybko podstawowym napojem. Jednak w odróżnieniu od Chin czy Japonii nie wykształcono tam ceremonii jej picia. 

Pierwszymi Europejczykami, którzy zetknęli się z nią, byli Rosjanie, podczas pobytu na Syberii i kontaktów dyplomatycznych z Chinami. Jednak do Europy przywieziono ją dopiero na początku XVII wieku przez Holendrów. Do Anglii trafiła w 1658 roku za sprawą Thomasa Garrawaya. W 1618 pojawiła się w Rosji jako dar od cesarza Chin dla Michała I Romanowa. W połowie XIX w. Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska zapoczątkowała na szeroką skalę uprawy indyjskie z sadzonek i nasion sprowadzonych z Chin przez Roberta Fortune'a.
Pierwsze polskie wzmianki o herbacie pojawiają się w liście Jana II Kazimierza do swojej żony Ludwiki Marii. Poczatkowo traktowano ją jako ziele lecznicze, natomiast zwyczaj picia tego napoju rozpowszechnił się w drugiej połowie XVIII wieku. Z powodu wysokiej ceny była spożywana tylko na dworach królewskich i magnackich. 



Herbata w Korei jest obecna od ponad 2000 lat. Została wprowadzona razem z buddyzmem i wkrótce dała początek koreańskiej ceremonii picia herbaty. Początkowo używano jej w tradycyjnej medycynie oraz celach ceremonialnych.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Proszę nie zostawiać komentarzy zawierających adresy blogów czy stron internetowych, ponieważ zostaną one natychmiast usunięte.